خدایا نسیم نوازش کجاست ...

کویرم ،

سرآغاز بارش کجاست

بیا تا به لبخند عادت کنیم ...

به این راز پیوند عادت کنیم

بیا ساده مثل چکاوک شویم ...

بیا باز گردیم و کودک شویم

اشتباهی كه همه عمر پشیمانم از آن

اعتمادی است كه بر مردم دنیا كردم

پیش از این مردم دنیا دلشان درد نداشت ؟

خودمانیم ...

زمین این همه نامرد نداشت!

تاب تاب عباسی ،خدا منُ نندازی
می خوام پناهم باشی ، تا آخر این بازی

خدای دلتنگی یام ، خدای مهربونم
تو حرفامُ می شنوی ، بد کردم و می دونم

می دونم از تو دورم ، صدای سوت و کورم
من گم شدم تو راهه ، خوب و بد عبورم

منُ ببخش که گاهی ، شک کردم و شکستم
به این که نزدیکمی ، چشامُ ساده بستم

منُ ببخش که گاهی ، کم می یارم ، می بازم
یادم می ره تو هستی ، من که پر از نیازم

تو دستامُ می گیری ، هنوز دلم روشنه
هنوز نبض ترانه م ، به خاطرت می زنه

تاب تاب عباسی ، خدا منُ نندازی
می خوام پناهم باشی ، تا آخر این بازی

چہ لذتے دارهـ

اینڪہ ، ے وقتایے

چشماتـ و ببندے و بگے :

هر چہ بادا باد !

بیخیال ...

 

کاش اون لحظه ای که یکی ازت میپرسه “حالت چطوره؟”

و تو جواب میدی “خوبم!”

کسی باشه که محکم بغلت کنه و آروم تو گوشت بگه: “میدونم خوب نیستی…”

هـنـــوز تکه ای از تو در من است

کـه گـاهـی

لعـنـتی بـد جور

دلتـنگت مـی شـود !!!

وقتي افتادنم اينهمه خنده داره

تا ابد مي ايستم

تو گريه كن